فلسفه ی سرسره(یکشنبه 88 مرداد 25 ساعت 1:19 عصر )

تعالی ،به معنای بهره برداری تمام و کمال، از کل توانایی های انسان است. زیگ زیگلار

تا حالا به فلسفه ی ساخت سرسره برای بچه ها فکر کردین؟

 اگه بخوایم یه نگاه فلسفی به سرسره که یه وسیله بازی برای بچه هاست ، داشته باشیم و عمیق تر فکر کنیم می بینیم که سرسره  مثل همون پله های موفقیت خودمون  می مونه.اول راه موفقیت سخته سربالایی داره ،راه ناهمواره و همش دودلی که برم این راه رو یا بی خیالش بشم؟ یه ترسی توی وجودته که اگه موفق نشم ؟آخه سربالایی سخته ولی وقتی به اونور ماجرا فکر می کنی دلت گرم میشه و انگیزه ی رفتن پیدا میکنی وقتی به لذت طی کردن آخرین پله فکر میکنی وقتی به لذت به اوج رسیدن فکر میکنی ،وقتی به هیجان و لذت رها شدن در سرازیری بعد از این همه سربالایی طاقت فرسا فکر میکنی ادامه راه برات راحت تر خواهد بود .اونقدر لذت بخش که بعضیا دیگه بی خیال این راه نمیشن و میخوان چندین و چندین بار دوباره اون لذت به یاد موندنی رو تجربه کنن تا اینکه یه زمانی برسه که ..........مادره صداش در بیاد بسه دیگه بچه بیا بریم خسته نشدی؟ فکر کنم سی،چهل بار رفتی بالای سرسره ،اومدی پایین.. من که خسته شدم!(نتیجه ی فلسفی:فقط ناظر نباشید ،یه بار امتحان کنین خودتون روی بچه ی بیچاره رو کم خواهید کرد!)

 راه موفقیت رو باید هر کسی خودش طی کنه تا دیگران رو بتونه درک کنه،هر بچه ای ممکنه اولش از سرسره بترسه ولی وقتی لذت (فلسفیش!)رو درک بکنه دیگه ول کن قضیه نیست.

البته یه دیدگاه دیگه هم در مورد سرسره میتونیم داشته باشیم.اینکه به بچه ها می آموزد که همیشه صعود سخته و سقوط بسیار راحت (البته بچه های 11 سال به بالا به این بخش از تفکر ممکنه برسن...)

البته در مورد رابطه ی بین سرسره و پله های موفقیت قابل ذکره که این رابطه بین کوه نوردی و پله های موفقیت برای ما بزرگسالان ملموس تره و اگر سرسره را مطرح کردم برای این بود که طرف صحبتم بچه ها بودند و فلسفه ی سرسره...وگرنه ما بزرگا که دیگه سرسره برامون افت داره و ما میتونیم به کوه نوردی به همین شیوه فکر کنیم .

با آرزوی موفقیت