اجازه نده صدایت به شخصیت بچه ها تحمیل شود.
بگذار نا خود آگاهت تراوش کند. تراوش نا خود آگاه ،هنر می آفریند.کار معلم هنرمندی است.
بچه ها مرا می سازند نه من بچه ها را.
اول کلاسم را می سنجم و بعد طرحم را می ریزم.
همه چیز در ذهن من است.
فقط به بچه ها اعتماد می کنم و هر چیزی را به یک گفت گو تبدیل می کنم.
بچه ها کارم را ارزشیابی می کنند وقتی آنها راضی هستند و با ذهنی پر از سوال از کلاس می روند،می فهمم که چیزی در حال شکل گرفتن است یک چیز خارق العاده.
من فقط آنها را باور می کنم...
